زهر زنبور عسل بعنوان یک درمان از دوران باستان مورد استفاده مردم قرار گرفته و آن ها مورد استفاده درمانی از زهر زنبور عسل بیشتر آگاه بوده‌اند. نیشی دردناک اما شفابخش. زهر زنبور عسل احتمالاً یکی از اولین داروهای طبیعی برای درمان آرتروز بوده است. همچنین زهر زنبور عسل به عنوان یک داروی هومیوپاتیک نیز کاربرد دارد. زنبوردرمانی در تمدن باستانی چین، هند، مصر، بابل و یونان استفاده می‌شده است. اینکه آیا زنبورداری به منظور استفاده از نیش‌های شفابخش زنبورها ظهور کرده است یا به دلیل شیرینی عسل، همچنان جای سوال دارد.
– از میان کتاب‌های قدیمی که استفاده درمانی از زهر زنبور عسل را توصیه کرده اند، یک کتاب پزشکی چین باستان وجود دارد که در حدود ۵۰۰ سال پیش از میلاد توسط هوانگدی نیجینگ نوشته شده است.
– ارسطو حدود ۳۰۰ سال پیش از میلاد، در کتاب «تاریخچه حیوانات» آلت نیش زنبور و خواص قدرتمند زهر زنبور را در کتاب خود شرح داده است.
– بقراط، پزشک یونان باستان، از زهر زنبور برای اهداف درمانی استفاده کرده است. او این زهر را آرکانوم (راز کیمیاگری) نامید، یک داروی اسرارآمیز که خواص درمانی آن را بطور کامل درک نکرده است.
– در سال ۱۴ قبل از میلاد، پلینی بزرگ استفاده از زهر زنبور در تاریخ طبیعی خود را شرح داده است.
– گالن (۱۳۰ تا ۲۰۰ میلادی) استفاده از عسل و زهر زنبور را به عنوان دارویی برای طاسی تجویز کرده است.
– ثبت شده است که شارلمانی (۷۴۲-۸۱۴ میلادی) نیش زنبور را به منظور درمان نقرس دریافت کرده، در حالی که مونفات (۱۵۶۶-۱۶۳۴ میلادی) نیش زنبور را جهت بهبود جریان ادرار و برای مقابله با سنگ کلیه تجویز می‌کرده است.
– در سال ۱۶۰۹، سی. باتلر در کتاب «سلطنت زنانه» خود، به اندام نیش زنبور اشاره کرده است.
– در سال ۱۶۷۲، یان سوامردام شرحی کامل از آلت نیش زنبورها ارائه داده است.
– در ۱۸۳۴، ال. دوفور غده زهر را توصیف کرد و بعدها متوجه شد که این غده حاوی یک محلول قلیایی است که پس از آن به نام غده قلیایی یا غده دوفور شناخته می‌شود. در سال ۱۷۳۷ ساموئل دِیو در کتاب «داروشناسی» خود، استفاده از زنبور را برای درمان طاسی و همچنین به عنوان یک داروی مُدر توصیه کرده است.
– در ۱۸۵۸، دمارتی، پزشک فرانسوی، از نیش زنبور برای درمان چندین بیماری استفاده کرد. در ۱۸۵۸، سی.دبلیو. وولف، یک پزشک برجسته هومیوپاتی اهل برلین، کتاب خود «زنبور عسل اروپایی یا زهر زنبور عسل» را منتشر نموده و این ماده را به عنوان یک عامل درمانی در نظر گرفته است.
– در سال ۱۸۶۸، دانشمندان روسی لوکومسکی و لوبارسکی، کتابی را با عنوان «زهر زنبور، نوعی دارو» منتشر کردند و استفاده درمانی از زهر زنبور عسل را در آن شرح داد.
– استفاده مدرن از زهر زنبور در زنبوردرمانی، از طریق تحقیقات پزشک اتریشی، فیلیپ ترک، آغاز شد که نتایج تحقیق خود را در سال ۱۸۸۸ در کتاب «گزارشی درباره ارتباط ویژه بین نیش زنبور و آرتروز و روماتیسم» منتشر کرد.
– پس از جنگ جهانی اول، بودوگ بک، زنبوردرمانی بوسیله زهر زنبور را وارد آمریکا کرد و در سال ۱۹۳۵، کتابی درباره درمان بوسیله زهر زنبور، بخصوص درمان آرتروز و روماتیسمی منتشر کرد.
– در اروپا، اولین داروی تجاری زهر زنبور در سال ۱۹۲۸ به بازار عرضه شد.
– چارلز مراز، یکی از دانشجویان بک، درمان بوسیله زهر زنبور را در ایالات متحده رواج داد.
