نشریه عسل درمانی – شماره 20 علت زخم فشاری اینست که به علت فشرده شدن ممتد پوست بین برجستگی استخوانی زیرین از یک طرف و سطح بستر از طرف دیگر مویرگ‌های تغذیه کننده پوست مسدود می‌شوند. تا وقتی فشار برقرار است این مویرگ ها بسته می‌مانند.
در یک انسان سالم، فرد در هنگام خواب بطور غیر ارادی مرتبا وضعیت خود را عوض می‌کند و به این ترتیب محل هایی از پوست را که زیر فشار قرار می‌گیرند را همواره تغییر می‌دهد و به این ترتیب اجازه می‌دهد که بطور نوبتی به همه قسمت های پوست زیر بدن خون برسد. در یک فرد بیمار اما این مکانیسم خوب کار نمی‌کند. بیمار مدت های طولانی در یک وضعیت ثابت دراز می‌کشد. نتیجه آنست که پوست قسمتی که مدت طولانی بدون جریان خون مانده است قطع شده و آن قسمت از پوست می‌میرد. مکانیسم دیگر این است که در حین مراقبت از یک بیمار در بسیاری اوقات فرد مراقب، بیمار را به روی بستر یا ملحفه می‌کشد. این کشیده شدن پوست بخصوص اگر کمی هم مرطوب باشد موجب اصطکاک زیاد بین پوست و سطح زیرین شده و به پوست آسیب می‌زند.
گاهی هم بر اثر نیروهایی که در دو جهت مختلف به پوست و استخوان وارد می‌شوند آسیب ایجاد می‌شود. بطور مثال بیماری که در روی تخت خوابیده اگر پشت تخت در زیر سر بیمار بالاتر باشد بیمار به سمت پایین تخت سر می‌خورد. در این حال پوست زیر باسن به علت اصطکاک با ملحفه ثابت مانده ولی استخوان خاجی و دنبالچه به علت وزن بیمار به سمت پایین تخت حرکت می‌کنند. این مکانیسم موجب کشیده شدن عروق زیر پوستی و اسیب به خونرسانی پوست می‌شود.
علت زخم فشاری اینست که به علت فشرده شدن ممتد پوست بین برجستگی استخوانی زیرین از یک طرف و سطح بستر از طرف دیگر مویرگ‌های تغذیه کننده پوست مسدود می‌شوند. تا وقتی فشار برقرار است این مویرگ ها بسته می‌مانند.
در سال 1978 سربانسکو دکتر اهل رومانی به منظور درمان 12 بیمار با زخمهای وخیم بستر و متعدد ناحیه خارجی از 10 درصد پودر بره‌موم در 90 درصد پودر خنثی استفاده کرد. این درمان با درمان معمول و رایج یک گروه 12 نفره دیگر از بیماران مقایسه شد.
در گروهی که با بره‌موم درمان شدند، 9 نفر از دوازده نفر نتایج بسیار خوبی را نشان دادند و زخمهای مزمن بستر آنها در 16 الی 54 روز درمان شد. در سه مورد که بهبود نیافتند حداقل وضع آنها بدتر نشد. در گروه کنترل تنها سه بیمار و در دوره‌ای طولانی‌تر (75 – 43 روز) بهبود یافتند. پزشکان دیگری نیز اسپری بره‌موم را با غلظت‌های 5، 10 و 20 درصد به منظور درمان بیماران، قبل از باز شدن زخم‌ها با موفقیت قابل ملاحظه‌ای آزمایش کردند. با توقف درمان، زخمهای بستر دوباره ظاهر شدند.
در سال 1990 استوجکو در دانشگاه سیلاسیا 96 مورد از زخمهای بستر را با بره‌موم درمان کرد. بیماران روزی دو بار با بره‌موم 30 درصد همراه با موم تحت درمان قرار می‌گرفتند. درمان مذکور در تسریع گرانولاسیون بافتی و بهبود بافت زخم شده نسبت به درمان‌های معمول و رایج بسیار موثرتر شناخته شد.