معاون جنگل سازمان منابع طبیعی و آبخیزداری کشور گفت: انتظار می‌رود با اجرای طرح مردمی کاشت یک میلیارد درخت، سالانه ۴ میلیون تن اکسیژن تولید، ۱۷۰ میلیون تن گرد و غبار و ۱۵۰ میلیون تن کربن و گازهای گلخانه‌ای جذب شود.
به گزارش خبرنگار مجله زنبورداران پیشرو به نقل ا از وزارت جهاد کشاورزی، «نقی شعبانیان» درباره آثار و مزیت‌های اجرای طرح مردمی کاشت یک میلیارد درخت اظهار داشت: با جنگل‌کاری میزان فرسایش خاک به میزان ۲۵ میلیون تن کاهش می‌یابد.
معاون جنگل سازمان منابع طبیعی و آبخیزداری کشور با اشاره به این که درختکاری به چرخه آب کمک می‌کند، افزود: هر هکتار جنگل‌کاری ۵۰۰ تا ۲۵۰۰ متر مکعب آب را در خود ذخیره می‌کند و از این رو پیش‌بینی می‌شود اجرای این طرح بر تولید حدود ۲ میلیارد متر مکعب چرخه آب کشور تاثیر بگذارد.
شعبانیان افزود: تحقیقات نیز نشان می‌دهد جنگل‌کاری یک سرمایه‌گذاری برای آب است و هزینه محسوب نمی‌شود.
وی احیای جنگل‌های موجود و افزایش سطح پوشش درختی و جنگلی را از مزیت‌های کاشت یک میلیارد درخت نام برد و پیش‌بینی کرد: با اجرای این طرح، جنگل‌های موجود احیا و سطح پوشش درختی و جنگلی به میزان ۱.۴۴ میلیون هکتار افزایش می‌یابد.
شعبانیان معاون جنگل سازمان منابع طبیعی و آبخیزداری کشور اذعان داشت: به طور میانگین جنگل‌کاری و درختکاری پس از چهار تا پنج سال تاثیر مثبت خود را می‌گذارند.
وی تامین بخش مهمی از نیاز چوبی کشور، تامین منابع آب و خاک و ذخایر ژنتیکی گیاهی و جانوری، کاهش اثرات ناگوار تغییر اقلیم، ایجاد بستر مناسب برای توسعه گردشگری و طبیعت گردی، ارتقای فرهنگ منابع طبیعی و تبدیل آن به فرهنگ و معارف عمومی و ارتقا و تضمین امنیت زیستی کشور را از دیگر آثار و مزیت‌های کاشت یک میلیارد درخت در کشور برشمرد.
شعبانیان درباره توسعه فضای سبز اطرف شهرها به عنوان یکی از بخش‌های برنامه‌ریزی شده در این طرح گفت: تحقیقات نشان می‌دهد با همان میزان آبی که برای فضای سبز اطراف شهرها استفاده می‌شود، می‌توان با کاشت گونه‌های مناسب و مدیریت آبیاری، ۲ تا ۳ برابر فضای سبز را توسعه داد.
وی اظهار داشت: بر اساس ماده ۲۲ قانون هوای پاک تا سال ۱۴۰۶ سرانه فضای سبز در کشور باید به ۱۵ متر مربع به‌ازای هر نفر برسد.
شعبانیان اجرای طرح کاشت یک میلیارد درخت را یک ضرورت خواند و افزود: چاره‌ای جز اجرای این طرح نداریم و باید به این تعهد بین‌المللی عمل کنیم، زیرا اکنون این تعهدات برای کشورهای در حال توسعه تشویقی است، اما از سال ۲۰۳۰ به بعد کنوانسیون‌های بین‌المللی محیط زیستی سازمان ملل متحد برنامه‌های جدی‌تری را برای جلوگیری از انتشار گازهای گلخانه‌ای و تخریب زمین لحاظ خواهند کرد.
